Alicante, Zeist – Noodgedwongen volgt Team Brunel-voordekker Gerd-Jan Poortman (Zeist) de zesde etappe van de Volvo Ocean Race 2014-15 zoals de rest van Nederland, via internet. Een kapselontsteking aan zijn elleboog is de boosdoener, maar in Lissabon stapt hij weer op. Zijn blessure brengt hem kort terug in de alledaagse realiteit van zijn jonge gezin, tot zijn grote vreugde. Tussen de huishoudelijke taken door vindt Poortman de tijd om alvast terug te blikken op de race.
“Ik heb het even heel druk gehad thuis, maar nu komt het besef”, zegt Poortman over zijn rol als toeschouwer. “Dit is het toch wel wat anders dan op de boot. Ik hoor daar gewoon te zijn.” Team Brunel gaat momenteel met nipte voorsprong aan kop richting Europa. “Het is qua weer een heel moeilijke situatie, dus ze zijn er nog lang niet. Ik hoop dat ze het kunnen volhouden. Het is wel een beetje hun etappe, want het is veel reachen met rare hoeken. Over het algemeen gaan we goed in zulke omstandigheden.”
Terugkijkend op de race tot dusver, zegt Poortman: “We hebben eigenlijk een heel mooie race gehad. De klasse zorgt ervoor dat we een geweldige competitie hebben. We hebben de hele weg rond de wereld bij elkaar gelegen. Het is een prachtig gevecht geweest. Als je van wedstrijdzeilen houdt, is dat fantastisch. We zijn altijd kort na de winnaar over de finish gekomen. Offshore zeilen is als een elastiekje dat uitrekt en terugkomt, je wint en verliest wat. De ene keer zit je goed in een systeem en de andere keer val je eraf. Als je nieuwe wind hebt, ga je harder. Wij hebben in de afgelopen etappes altijd wel eerste gelegen en soms best een stuk. Of het nou pech is of verkeerd gedaan, wil ik in het midden laten. Dat is lastig te beoordelen, want je maakt qua strategie de beste keuze met de informatie die je hebt. Wij noemen het dus al gauw pech, omdat we er heilig van overtuigd zijn dat onze keuzes juist zijn.”
“Feit is dat we tegen de finish aan er toch afvielen. We zitten er heel dicht bij. Het is nog niet over, dus we gaan vol voor de tweede plek.” Hoewel het theoretisch nog mogelijk is, beschouwt Poortman de overallzege als onbereikbaar: “Ik zie niet echt dat er met Abu Dhabi nog iets gaat gebeuren. Ik hoop het ook niet, want dat zou betekenen dat ze moeten zinken of zo en dat wil je niet.”
Voor Poortman voelt de race naar eigen zeggen niet als ‘verloren’. “We hebben er echt alles aan gedaan en we kunnen elkaar recht in de ogen kijken. We hebben een fantastisch mooi team. Er is onderling totaal geen stress of dat soort dingen. Dat is gewoon knap en we blijven altijd vechten. We hebben heel weinig nodig om elkaar te motiveren. Dat is een genot. Als ik naar mezelf kijk en naar de anderen die met ons rond de wereld zijn gevaren, hebben we allemaal genoten. Er kan er maar één als eerste eindigen.”
Als hoogtepunt van deze editie noemt Poortman het zeilen met dit team. “Het ABN-jeugdteam was fantastisch, maar we waren allemaal onervaren. Team Delta Lloyd op het allerlaatste moment was een heel moeilijk project. Uiteindelijk hebben we dat op de rit gekregen. Nu hebben we een heel mooie voorbereiding gehad. Het zijn allemaal toppers en elke dag is een genot om met deze jongens te varen. Om absoluut voor de winst te gaan, is een heel ander verhaal met een andere benadering. Dit is echt topsport en bij de vorige projecten ging het meer om rond komen. Het tweede hoogtepunt is natuurlijk het ronden van Kaap Hoorn. Dat was voor mij een bekroning op 10 jaar Volvo Ocean Race.”
“Het dieptepunt was de race naar China. Die was voor mij zwaar, omdat we vijfde werden. Dat kwam hard aan en die etappe daarna ook. Dat je zo’n eind voor ligt en dat opnieuw verliest. Het besef dat het moeilijk wordt om de race te winnen. Daarvoor ben je anderhalf jaar bezig en langzaam kruipt die eindzege weg bij je. We zitten er allemaal samen in en we hebben allemaal verloren. Je moet het relativeren, maar het blijft heel jammer.”
Vaderschap
Zijn derde deelname aan de Volvo Ocean Race is zijn eerste als vader van twee jonge zoons. “Dat was wel pittig”, geeft Poortman volmondig toe. “Het vertrekken is echt moeilijker. Het managen van de familie is drukker. Er is een verschil met vroegere edities en nu. Voorheen waren er meer voorzieningen, zoals bijvoorbeeld een meereizende crèche. Als je vrouw dan met de kinderen kwam, kon ze ook even een adempauze krijgen. Dat is nu niet meer. Eveline [partner van Poortman] is dus druk met het gezin als ik weg ben en ook tijdens de stopover. Het is voor haar moeilijk om rust te vinden. Natuurlijk zijn er veel alleenstaande moeders met kinderen, maar dat is zij niet. Zij kiest daar niet voor.”
Mentaal had dit echter geen grip op Poortman. “Het heeft geen invloed op me gehad, maar ik vind het wel zwaar. Ik ben nu anderhalf jaar weg van de familie. Loek is inmiddels twee jaar en dan mis je een hoop van de ontwikkeling. Ik kijk er naar uit om weer deel uit te maken van het gezin. Deze week ben ik vol in het ritme van eten koken, boodschappen doen, kinderen naar bed brengen en verhaaltjes voorlezen. Daar geniet ik echt van.”
Nederlandse jeugd motiveren
Schipper Bouwe Bekking heeft altijd gezegd dat hij met Team Brunel de Nederlandse jeugd wilde inspireren. Poortman hierover: “Ik denk dat we dat doen door puur aanwezig te zijn. Als je kijkt hoe de race in Nederland wordt gevolgd. Dat is enorm. We motiveren veel mensen. Onze televisieprogramma’s worden door de jeugd gezien en dat prikkelt. De grootste taak die we hebben, is om uit te dragen hoeveel plezier wij in het zeilen hebben, hoe mooi het kan zijn en hoe bevoorrecht we zijn om dit te kunnen doen.”
“Los daarvan onderzoeken we hoe we na de race verder kunnen. We houden de boot tot halverwege volgend jaar. We hebben nog veel sponsoractiviteiten en we gaan allerlei evenementen varen. Daarnaast zijn we fanatiek bezig om met Sailing Holland, wat eigenlijk dit team is, in 2017 weer een boot aan de start te krijgen. Hoe of wat en in welke vorm, dat gaat nog even duren.” Of hijzelf als zeiler terugkeert, is nog de vraag. “Ik heb daar nog geen beslissing over genomen. Ik geniet er nog steeds van, maar ik heb geen kinderen genomen om er nooit te zijn. Dat zijn afwegingen. In principe zit ik nog niet aan mijn taks.”
Nu eerst op naar de pit-stop in Den Haag: “Daar kijk ik enorm naar uit. Als je hoort wat er allemaal wordt georganiseerd en wie gaat komen. Het gaat een eer worden om daar binnen te mogen varen. Ik hoop er nu echt van te kunnen genieten, want de Rotterdamse stopover in 2006 werd erg overschaduwd door het verlies van Hans [Horrevoets].”
Met nog 335 nautischen mijlen (nm) tot aan de finish in Lissabon, vaart Team Brunel nog steeds aan kop. De voorsprong op MAPFRE bedraag 5,9 nm. Dongfeng Race Team ligt derde op 7,5 nm achterstand. Morgenochtend zal de vloot voor het eerst sinds de start in Alicante afgelopen oktober weer afmeren in Europa. Als Team Brunel de eerste positie weet vast te houden, pakt het Nederlandse team daarmee zijn tweede etappezege in deze editie. (Volvo Ocean Race, Brunel Sailing)
